συμμοναρχώ

-έω, Α

είμαι μονάρχης από κοινού ή μαζί με άλλον.

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + μοναρχῶ «είμαι ηγεμόνας, είμαι μονάρχης» (< μόναρχος)].